Het weerzien

Laten we zeggen dat je gelooft in liefde op het eerste gezicht. Die liefde moet natuurlijk wederzijds zijn: hij wordt verliefd op haar en zij verliefd op hem, is dat niet de regel? Als het een van beide overkomt, is dat omdat het ook de ander gebeurt: een uitwisseling, een duet en een symmetrie, ogen die elkaar ontmoeten, een band die ontstaat en wordt vastgehouden, een onzichtbare draad die beiden met elkaar verbindt. Hij krijgt een droge mond en zij ook. Haar hart maakt een sprongetje en dat van hem eveneens. Wanneer hij voelt dat zij de kamer betreedt, verstilt de lucht om hem heen; wanneer zij zijn blik op zich gericht weet, trekt er een heerlijke tinteling langs haar ruggengraat, een huivering die haar maag in een brij verandert. Ze zijn beiden een wrak, met slapeloze nachten, gestoord en onevenwichtig, euforisch, dwaas, huilerig, binnenstebuiten en ondersteboven. Het is uitgesloten dat zij dit alleen voelt. Dat zou nergens op slaan.

Uit 'Het weerzien', een boek dat me al een paar dagen in z'n greep houdt.